Friday, September 24, 2021

mongoliechina voorbereidingen

Dit is een test. Ga dit naar geer sturen. We komen steeds dichter bij de vertrek datum. De reis door Rusland is geboekt en ook de reis van 12 dagen door mongolie. Wij vertrekken 6 mei en komen 8 juni in Beijing aan.

Monday, October 27, 2008

We trekken weer.

Na deze reis gemaakt in 2007 gaan we nu voor ruim drie maanden naar Zuid Amerika.
Met name naar Argentinie, Bolivia, Chili en Peru gedurend de winter van 2008 -2009.
U kunt ons volgen via http://geerenkeesopreis.blogspot.com

Sunday, August 19, 2007

Deel 41: Nabeschouwing en Slot 0818

We zijn 100 dagen op reis geweest.

99 nachten en daarvan 68 in een hotel, 18 in de trein en de rest elders.

We sliepen 76 nachten op 50 verschillende plaatsen dus gemiddeld 1,5 nacht per slaapplaats.

We hebben 30.194 km afgelegd, dat is 3/4 van de omtrek van de aarde. En daarvan 23.946 km met de trein.

Het was een droomreis:

1. De mensen.
Zóveel verschillende mensen te zien en hoe verschillend die leven, dat gaat verder dan we konden dromen:
De Mongoliërs die in een idyllisch bestaan leven, zo lijkt het althans voor ons buitenstaanders. In zulke mooie, ongerepte steppen, temidden van paarden, schapen en yaks. Zou zo "terug naar de natuur" zijn? Maar ook: hoe verhoudt zich dat tot kunnen overleven in de moderne tijd? Vinden de mensen het net zo idyllisch als wij?
En op andere manier ook idyllische in Tibet: de hele dag met een gebedsmolen rondlopen, moet je je voorstellen. En ook daar de nomaden.
De jonge jongens en meisjes in Rusland, flanerend op straat in supermini en hoge hakken (en niet te vergeten met veel bierflessen). Daarnaast de oude vrouwtjes met hoofddoeken uit grootmoeders tijd.
En dan het overvolle China, althans: wij waren meest in grote steden met heel veel mensen. We herinneren ons van een vorige reis het fietsen door de rijstvelden of kalkrotsen met af en toe een dorpje.
In China ook: altijd lawaai. Zelfs in Tibet op een verstilde plek bij het Nam Tso meer waar je op de bergtop zit en de bergen, lucht en water op je in laat werken, kakelden ze nog in het rond. Gelukkig waren ze na twee uitnodigende gebaren van Kees stil en hielden ze het een half uur vol stil te zijn en ook alleen maar te zitten en om zich heen te kijken.. Toen moesten ze natuurlijk toch weer foto’s maken van elkaar.
De Vietnamezen, tanige mannetjes en vrouwtjes met buiten de stad nog de bekende punthoeden. Ze te zien vissen en in de rijstvelden te zien werken.
Het ijverig bezig zijn met sjouwen, in- en uitpakken van koopwaar, eten koken op allerlei houtskoolvuurtjes en op volle trottoirs zitten te eten van een bakje rijst, bakje groente en vlees. Het in straatjes en markten bij elkaar zijn van groepjes vrolijk kletsende mensen, vaak kaart-, schaak- of andere spellen spelend.
Torenhoge lasten op ruggen, in manden die aan een bamboe stok hangen die als juk dienst doen. Dan de enorme ladingen die op fietsen, motors, mopets en andere vervoersmiddelen worden vervoerd.
Veel vooral felle kleuren van kleding hebben ze aan, hun gezichten zijn vol groeven, ze hebben een gulle lach en dansende en rennende kinderen.
Bij àl die verschillende indrukken van mensen, is één ding héél erg hetzelfde: de ontzettende vriendelijkheid, glimlach en hulpvaardigheid. Een golf van liefde hebben we meegenomen. Ouders en grootouders die met hun kinderen aan de gang zijn. Het contact dat altijd tot stand komt als je iets met of via de kinderen doet, of je elkaar nu een beetje of helemaal niet verstaat – Kees is daar helemaal een kei in.
2. Om de vrijheid te hebben drie maanden de wereld in te trekken van plek tot plek, een wereld die open is. En de bijbehorende opwinding dat we naar al die plekken toe gaan en geweest zijn.
De natuur is een droom op zich. Het ontzettende kale land van Mongolië en van Tibet vanuit de trein en later sommige stukken in de auto. In Mongolië reden we een hele dag en daar kwamen we twee auto’s tegen en verder alleen wat kuddes met hun begeleiders en de ronde gers (tenten). De hoge bergen in Tibet en in China, de kalkrotsen in Zuid-China met de rijstvelden en andere gewassen ertussen of in de zee in de Halong Bay in Vietnam.
De rijstvelden van planten tot oogsten, de terrassen waar de rijst zo prachtig lichtgroen groeit. En de dag na dag terugkerende vlakte met dunne berkenbossen in Siberië. We hebben door dit type reis relatief weinig in de natuur gewandeld. De keren dat we dat deden was fantastisch. Maar het naar buiten kijken en als we met een auto waren af en toe stoppen, maakt toch dat we heel, heel veel natuur gezien hebben.
3. De trein die alsmaar verder rijdt en waarin je eindeloos uit het raam kunt kijken naar die natuur en dorpjes die gepasseerd worden en steden in China.
4. Drie maanden bij elkaar te zijn en daar voortdurend van te genieten. Alles samen mee te maken en met elkaar te delen, dan wilde de een iets meer dit en deden we dit en dan de ander weer iets meer dat en dan deden we dat. En het vulde goed aan: de een had dit uitgezocht, de ander dat. Een niet van tevoren afgesproken maar een al doende ontstane taakverdeling. Elkaar aanmoedigen en aanhoren, gesprekken over het land, de mensen, de politiek en onszelf. Kortom zo droom je het je om samen op reis te zijn zonder gedoe.
5. In Vietnam te zijn waar we in onze jeugd zo druk mee bezig waren en waar we nu toch opnieuw met een aantal zaken harder werden geconfronteerd dan we aanvankelijk hadden gedacht. Overigens merk je bij de bevolking heel weinig van haat of zo. We zien er als Amerikanen uit, maar werden meestal van het begin af aan open benaderd.
6. In zoveel steden in China en Rusland te zijn geweest. Steden waar we nog nooit van gehoord hadden leven nu. Wisten wij veel dat er een leuk oud stadje Pingyao bestaat met nog de hele ommuring in tact. Geer had van Chongqing nog nooit gehoord, terwijl het de grootste stad van de wereld is. Enzovoort.
7. Het zitten op terrasjes als ze er waren. We denken aan het terrasje in Beijing waar we aan het eind van iedere dag nog een pilsje of kopje thee gingen pakken, vlak achter het hotel in een gewone mensen buurt, met ook van alles te eten wat ter plekke bereid werd. En het jonge meisje dat ons daar bediende en waar we een leuke band mee kregen al konden we nauwelijks een woord wisselen. Op een gegeven avond gaf ze ons een briefje: “want to learn English”. Wij tranen in de ogen van vertedering: hoe hard is het leven en welke dromen hebben ze allemaal?

Uit die droomreis van ruim drie maanden pikken we nog een paar bijzonderheden:
· Wat wij bereisd hebben is slechts een postzegel van de landen waar we geweest zijn.
· In China hebben we veel steun gehad van Kees zijn vroegere counterpart Alex Chen en zijn persoonlijke assistente Peggy Wangh. Als er iets was konden we steeds bellen (gelukkig is dit niet vaak nodig geweest). Peggy heeft ook een aantal hotels geregeld in steden voor de company prijs.
· Het was heel leuk weer een dag bij SCIP (Shanghai Chemical Industry Park) te zijn. De collega’s terug te zien en het warme ontvangst. Ook het bezoek aan Ann en haar echtgenoot Frank, haar zoontje en haar schoonmoeder bij haar thuis was verwarmend.
· De miljoenensteden in China. De steden zijn allemaal vol mensen en bedrijvigheid en er wordt overal met een super tempo gebouwd, bewonderenswaardig.
Als we in een provinciestadje uitstapten had het toch altijd nog minstens 2 miljoen inwoners.
In China worden heel moderne gebouwen gebouwd, die net zo goed waar dan ook ter wereld zouden kunnen staan. Vooral in Shanghai en Beijing, maar in andere steden net zo goed. En iedere stad op haar manier heeft van die leuke oude wijkjes waar je door kunt slenteren, kopjes thee drinken in een volksbuurt. Wij blijken dat uren te kunnen doen, iedere keer weer. Terwijl we zodra we in Nederland zijn weer met 2 auto’s naar Geleen rijden op marktdag omdat we zo nodig verschillende boodschappen moeten doen en dan zo efficiënt mogelijk.
Ook in Rusland bijna allemaal miljoenensteden. Daar bouwt men wel modern, maar nog wat bombastisch. Minder de net hierboven beschreven wijken daar.
· De gigantische drukte in het verkeer in de steden van Vietnam en China. In Vietnam viel het nog meer op door de relatief vele bromfietsen en scooters vergeleken met het aantal auto’s. En doordat er t.o.v. China geen 4 – 10 baanswegen en fly-overs zijn, waar het verkeer doorheen wordt geleid en waar voor bromfietsen en scooters benzine is uitgebannen en men op elektriciteit rijdt.
· Wat we al wisten maar wat duidelijker en indringender werd bij het lezen en praten over en het kijken naar waar we reisden: overal en wanneer dan ook in de geschiedenis gaat het over landen en groepen die elkaar bevechten en landjepik doen. In naam van wie dan ook of gewoon omdat het belangrijk lijkt te zijn. Of er nu honderden, duizenden of miljoenen mensen daardoor het loodje leggen, is volstrekt onbelangrijk. Dat staat in schril contrast tot hoe we de mensen hebben zien (samen) leven – zie boven.
Al of niet daarmee samenhangend zagen we de pracht en praal in de vele tempels en kloosters die we bezocht hebben. Dat alles volgens zeggen uit respect voor de godsdienst en voor de religieuze leiders. Dat moet allemaal door het volk zijn opgebracht, vaak in tijden dat de mensen in bittere armoede leefden. Prachtig om te bezoeken daar niet van, maar kritische vragen kwamen soms ook boven.
· Armoede was er veel in Rusland. Maar ook in die leuke voor ons idyllische oude buurtjes in China en Vietnam en op het platteland van Tibet en Mongolië.
· Onze lijven hebben het goed gedaan. Het spannendst was de hoogte, naar en in, Tibet, allemaal goed verlopen. Het ergste was af en toe een beetje diarree, een koortslip of een verkoudheidje. Geen enkele keer hebben we iets hoeven te wijzigen in onze plannen.
· We hebben fantastisch weer gehad. Slechts drie dagen hebben we door regen iets minder kunnen doen. Als er hoog water en overstromingen waren, waren wij net weg of er nog niet. Als het weer slecht werd idem. Het toppunt was Shanghai waar het vier weken achtereen geregend had tot een dag voordat wij aankwamen en toen was het steeds stralend weer, met hoogstens aan het eind van de middag eens een buitje.
· Ook op deze reis weer de communicatiemogelijkheden die onvergelijkbaar zijn met 20 jaar geleden. Van bovenin de Potala, het Boedhistische centrum van Tibet sturen we een sms-je naar de kinderen. En ergens in Beijng lezen we dat het thuis gelekt heeft.
· Samen aan de weblog werken was een leuke deels nieuwe ervaring. [We hebben samen jarenlange ervaring met samen notities en brieven schrijven voor The Hunger Project. Meestal maakte Geer daar de voorzetten nadat we de grote lijnen uitgedacht hadden en Kees ging er fors en soms fundamenteel doorheen en Geer dan nog de puntjes op de i. Nu hebben we vanaf het begin ieder stukken geschreven en de ander vulde dan aan. Kees deed er de getallen en de wat preciezere historische gegevens bij en Geer deed dan de laatste hand. Teamwork ook op dit punt.
Tot slot enkele getallen over de afgelopen 100 dagen en 99 nachten.

Enkele getallen

Slapen

18 nachten in de trein geslapen waarvan een maal, de eerste etappe, twee nachten achter elkaar.
4 nachten op een boot, drie op de Yangtze River en een nacht in de
Halong Bay.
8 nachten in een ger geslapen in Mongolië.
1 nacht in de KLM jet.
68 nachten sliepen we tot slot in hotels.
We bezochten totaal 25 hotels, 6 in Rusland, 3 in Mongolie, 11 in China en 3 in Vietnam en 1 in Singapore.
Totaal sliepen we de 99 nachten dus op 53 plaatsen, gemiddeld iets minder dan twee nachten per plek (1,87).
Op drie plaatsen bleven we wat langer, Beijing, Lhasa en Shanghai, daar sliepen we respectievelijk 8, 8 en 7 nachten in het zelfde hotel totaal 23 nachten
Indien we voor deze drie "corrigeren" dan sliepen we 76 nachten op 50 verschillende plaatsen dus gemiddeld 1,5 nacht per slaapplaats plus de 3 plaatsen waar we 8 nachten verbleven.

Welk stukje aarde

We reisden in een soort ruit, de uitersten van deze ruit waren:
in het westen Geulle NB 50 graden 55', OL 05 graden 45',
in het oosten Shanghai NB 31 graden 14', OL 121 graden 28', slechts 115 graden 43' van de 360 graden
in het noorden Perm NB 55 graden 02', OL 82 graden 57',
in het zuiden Ho Chi Minh City NB 10 graden 50', OL 106 graden 40', slechts 44 graden 12' van de 360
Tevens gingen we in China als een soort speer puntje van Beijing naar Lhasa, Tibet en vandaar uit weer naar Shanghai. Lhasa ligt op NB 29 graden 40', OL 91 graden 15'.

Kilometers

23.946 km reisden we met de trein, ons hoofd transportmiddeel.
Tweemaal werden de onderstellen van de treinen verwisseld bij Brest, de overgang van Polen naar Wit Rusland en bij de overgang van Mongolie naar China.
Eenmaal moesten we van trein wisselen bij de grens van China naar Vietnam (smalspoor in Vietnam).
4.068 km reden we in Mongolië en Tibet in zgn 4WD's in 16 dagen.
1.240 km reden we tijdens de verschillende trips over het algemeen in kleine busjes.
Taxis laten we verder buiten beschouwing evenals de km die we hebben gelopen.
En tot slot hebben we 640 km op de Yangtze gevaren in drie dagen en ongeveer 300 km in de Halong Bay Noord Vietnam.
30.194 km hebben we gericht afgelegd met deze verschillende voertuigen 3/4 van de omtrek van de aarde.

Dat alles hebben we mogen meemaken. Een grote schat.
Nu aan het eind buitelt alles over elkaar heen èn we hebben het allemaal redelijk op een rijtje. Dat laatste mede door het bijhouden van deze weblog. Hadden we geen logboek bijgehouden, dan was het een grote niet uit elkaar te houden brei geweest.

We sluiten af, al kunnen we eigenlijk bezig blijven. Maar dan gaan we de weblog overdoen.

Dank aan allen die ons gevolgd hebben, dat doet goed en was leuk.

Wednesday, August 15, 2007

Deel 40: Etappe 20, Singapore - Amsterdam - Geulle 0812 – 0813

De reis naar het vliegveld verloopt goed. De rugzakken gaan in de hoes en we checken in zonder problemen. Wachten in de KLM lounch en schepen en dan in voor de laatste sprong.
Aankomst tijd is gepland op 05:45 uur maandagmorgen. We hebben geluk: de kist is er al om 05:15 uur. Vliegtijd is ipv 12 uur en 50 minuten nu slechts 12 uur en 10 minuten. Toch lang genoeg.
Floor had de avond voordien nog even gekeken en wist dat we vroeger zouden aankomen. Het weerzien van Floor en Carolien om kwart voor zes was bizonder leuk. Koffie gedronken en eerste verhalen uitgewisseld.
Daarna trein naar Beek-Elsloo, maar we horen dat Wouda ons in Maastricht komt ophalen en thuisbrengt. Heerlijk doorgereisd naar Maastricht en verwelkomd door Wouda en Paul. Wouda en Paul hebben lekker wat broodjes met kaas voor ons klaar gemaakt en een pruimenvlaai.
Dit is een heerlijke thuiskomst. Tuin ligt er goed bij Geer gerust gesteld.
Toch wel vreemd na honderd dagen weer in eigen huis rond te lopen en de eigen tuin weer te zien. Het was een geweldige reis.

Deel 39: Singapore 0810 - 0812

Singapore,aan het eind van onze reis. Het is precies zoals we gehoord hadden, een ultramoderne stad.Met Shanghai en Beijng te vergelijken,maar wat steekt het af tegen wat we in Azië tot nu toe hebben gezien. Zoveel welvaart, zo vlak bij Indonesië, Maleisië en andere ontwikkelingslanden in Azië die er in de buurt liggen. En een smeltkroes van culturen, waarvan Chinezen verreweg de meerderheid: Chinezen 76,7 %, Maleisiërs 14%, Indiërs 7,9% en 1,4% andere nationaliteiten. Overal in de stad zie je dat dingen in vier talen geschreven zijn: het Chinees, Engels, Maleisisch en Tamil (Indiaas).
Een stad die vooral op financiën en handel drijft.
De stadsplanning is al in 1819 door de hier bekende Sir Stamford Raffles ingezet: commercieel district, regeringsdistrict en voor de verschillende bevolkingsgroepen waren verschillende districten bedacht. Raffles wordt dan ook nu nog geëerd met standbeeld, vernoeming van straten, plaza en hotel.
We komen vrijdagmiddag aan en gaan zondagavond weer weg. We slapen in het mooie Sheraton hotel, het sjiekste van de hele vakantie, voor de zogenaamde “hot rate” omdat Mark bij Sheraton werkt. Het hotel ligt twee stappen lopen van de metro, die je in Singapore overal gemakkelijk heenbrengt en die heel ruim en wederom modern is opgezet: roestvrijstaal, marmer, enz. De aankomstdag gaan we naar het Raffles square met de metro. Daar zien we gelijk de grote gebouwen (ongeveer 68 verdiepingen hoog tellen we) de bekende plaza van de Japanner Kurokawa Kisho. We lopen wat langs de waterkant van de Singapore rivier tot het donker wordt, drinken een pilsje aan het water bij een van de vele terrassenr van de oude lage huisjes die er romantisch tussen de hoge gebouwen staan, bewonderen dan over het water heen het nieuwe het “Esplanade Theateraan de Baai”. Dat is werkelijk een geweldige architectonische vondst. Vanuit de verte lijkt het eerst heel raar, het lijkt het meest op een schildpad. Maar het is een raamwerk van rvs staal met rvs stalen vierkantjes van een halve meter bij een halve meter. Deze plaatjes zijn op verschillende maniere in driehoeken gebogen en op een klein deel vlak gehouden, zodanig dat je bij verschillende invalkshoeken en met verschillende lichtinval wisselende vlakken ziet. ’s Avonds schitteren op een aantal punten van de driehoeken blauwe lichtjes. Moeilijk te beschrijven, misschien zegt de foto meer.





Door het raamwerk heen zie je het van licht hout geconstrueerde binnengebouw. Al kijkend herinnert Geer zich het gebouw uit de architectuurlessen of atlas. Thuis gauw opzoeken wie de architect ook weer was. (NB. Het blijkt een bekend gebouw, in diverse boeken en in de les behandeld: van Michael Wilford & Partners in ass. met DP architetcs) uit 2003.
Ook een van de volgende dagen lopen we nog rond in dit supermoderne gedeelte van de stad. Een stad als andere supersteden. Leuk om door te lopen, zeker met het heerlijke weer van 30 graden of meer. We zien mooie gebouwen. Vooral het waterfront is mooi. De eerste avond gaan we in een door de gids aanbevolen restaurant eten. Dat is op de ongeveer 30e verdiepingvan het Pan Pacific Hotel, waar boven op het rechte gebouw een rond restaurant is gebouwd. Het draait niet rond, maar je kunt wel helemaal rondlopen en de stad van alle kanten bekijken.


Naast het moderne gedeelte wandelen we in de Arabische, Indiase en Chinese wijk rond. Dat is het andere Shanghai, met oude straatjes, allerlei handel op straat, met moskees en tempels (Hindoe en Chinees Boeddhistische).
In de Arabische wijk zien we anders dan de naam doet vermoeden meer Chinese en Indiase en Indonesische of Maleise mensen dan Arabische. We stappen uit de metro en gelijk zien we veel kramen. We lopen naar waar de stadswandeling uit de gids start. Daar is een grote winkelstraat met daarin naast elkaar de Chinees-Boeddhistische Kwam In tempel en de Hindoestaanse Sri Krisnan tempel. In deze laatse is net een “dienst” (noem je dat zo bij Hindoes?) aan de gang: mannen in blote bovenlijven zingen met zware stemmen bij het altaar, het publiek heeft wierookstokjes in de hand en buigt eerbiedig. Dan gaat een bel en komt de “hoofd”man naar buiten en geeft iedereen een klopje en iets met een lepeltje. Wij doen een stapje naar achteren: het lijkt veel op iets als avondmaal.
In de wijk zijn ook drie moskees. Bij de grootste moskee die in het “Malay Heritage Centre” is gelegen, is er net een feest aan de gang/ in voorbereiding ter gelegenheid van 42 jaar onafhankelijk Singapore. Net als elders in de stad overigens, de hele week is het feest. Veel spandoeken en vlaggen in en rondom de grote moskee. Het valt ons op dat op de banners veel staat over met verschillende culturen in vrede samenleven.
Verder is het er gewoon leuk om rond te lopen. De huizen zijn niet groot, maar niet slecht.


In de Indiase wijk is net als in de Chinese heel veel handel. Veel grote superstores uit de 30-tiger jaren, overdekte en open markten en weer veel winkeltjes en stalletjes daarvoor in de straatjes en straten.


Het is in die wijken inderdaad het oudere Singapore. Maar wij vinden het allemaal wel moderner en westerser aandoen dan wat we verder deze vakantie gezien hebben (Shanghai en misschien ook Beijng uitgezonderd). Het toppunt is de gloednieuwe tempel in de Chinese wijk waar we op de 2e avond toevallig tegen aanlopen: héél groot, heel modern materiaal, zo schoon als je nog nooit een tempel hebt gezien. Heel mooi, dat wel. We kunnen hem niet in de gids vinden en dat is logisch als Kees leest dat hij pas in mei van dit jaar geopend is. Later zien we ook affiches vand deze tempel in de metro.


We vragen ons wel af of we alles wel zien: zijn hier geen shanty towns? Waar wonen al die gast arbeiders uit Maleisië, Bangladesh en Java? Waar wonen de armere bevolkings groepen? Die hierheen worden gehaald voor het goedkope werk? We zien diverse bureaus/ autos die ervoor zijn om leenkrachten te werven in diverse landen. Aan behuizng zien we in de metro van en naar het vliegveld langs buitenwijken komen, heel erg veel hoge en minder hoge woonflats, maar die zien er over het algemeen toch goed uit. Of is Singapore zo rijk dat iedereen goed woont? We weten wel dat er al jarenlang vanuit de regering veel aandacht voor onderwijs, gezondheidszorg en de sociale sector is.

We eten in de Chinesewijk nog een keer hot-pot. Daar was in Shanghai en verder niet meer van gekomen. Nu toch nog.
De dag van vertrek wandelen we nog een keer bij daglicht door de moderne wijken en drinken we nog koffie in het Raffles-hotel, waar iedere toerist geweest moet zijn. Een zeer groot koloniaal hotel. Het doet Kees denken aan vergelijkbare hotels, o.a. in Kampala het Spike hotel, en andere in Nairobie en Mombassa. Ook de Chinese wijk hadden we nog niet bij daglicht gezien, dus daar besluiten we de ruim 2 dagen Singapore. Geer neemt er nog een laatste massage. In het Food Centre vlakbij het hotel eten we nog heerlijk vis in een van de vele stalletjes.
En dan vertrekken we met de metro naar het vliegveld.

Monday, August 13, 2007

Deel 38: Etappe 19, Ho Chi Minh City naar Singapore 0810

Deze etappe is superkort: geen trein, maar nu het viegtuig, Singapore Airlines. In een uur en vijftig minuten vliegen we van Ho Chi Minh City naar Singapore. Weer heel anders reizen dan we gewend waren. We beginnen door te krijgen dat de reis echt ten einde komt, beginnen herinneringen op te halen. We stoppen het weer weg want we hebben nog twee volle dagen in Singapore in het mooie Sheratorn voor ons door Mark georganiseerd.

Deel 37: Ho Chi Minh City, 0808 - 0810

Een nieuwe belevenis om in het vroegere Saigon te zijn. We zijn snel in het hotel en de kamer is al vrij, dus we kunnen ons mooi installeren en douchen na de reis. We zitten in het Asian hotel, midden in het centrum.
We lopen om een uur of half negen naar de Saigon rivier om een ontbijtje te pakken. Eerst komen we nog langs een openlucht tentoonstelling ter gelegenheid van 60 jaar herdenking van de oorlogsslachtofers. Dus ook in het zuiden dezelfde herdenking. Veel nadruk op de slachtoffers, de ”Heroic Vietnames Mothers” die nu meestal in bejaardenhuizen zitten.

Bij de rivier zien we geen ontbijtgelegenheid: er loopt een drukke weg langs en aan het water kun je alleen frisdrank drinken. Op de weg terug gaan we een lekker cafeetje in, eten croissants en drinken koffie. Net als in Hanoi is het hier heel Frans. Het is alleen groter en de straten zijn breder, minder die intieme winkelstraatjes.

We lopen verder, komen langs de Notre Dame kathedraal en brengen de rest van de morgen door in het Reunification Palace. In de Zuid-Vietnam tijd heette het Independant Palace en was het paleis van verschillende Presisenten tot 30 april 1975. Dit gebouw was eens het symbool van de Zuid-Vietnamese regering en is ongeveer bewaard zoals het in 1975 was toen op de 30e april de communistische tanks er binnen reden.Het paleis is redelijk modern,van de mid 60-tiger jaren door een bekende Vietnamese architect Ngo Viet Thu herbouwd.

Toenmalig President Diem heeft er direct opdracht toe gegeven nadat het vroegere uit de Franse tijd stammende Paleis op die plek door twee bommen ernstig was verwoest in een poging hem te liquideren in een mislukte coup in 1962. Diem gaf toen tevens opdracht om onder het Paleis een bunker te bouwen dat als “warroom” is ingericht. Diem zelf is vervolgens een jaar later vermoord bij de volgende coupé, maar volgende presidenten hebben de bouw van het nieuwe paleis laten doorgaan. We zien de zalen de verschillende Presidenten hun gasten ontvingen, cq de vice president en de first lady, etc, de kelders.

De foto’s waren natuurlijk aanwezig waarbij je de tanks het Paleis ziet innemen en waarbij om 10:15 am de eerste tank daar naar binnen rijd en dat vervolgens deze naar het dak gaat om de Zuid-Vietnamese vlag verwisselende voor de rode vlag met de gele ster van Noord-Vietnam.

De eerste minister, die nog maar 48 uur geleden beëdigd was nadat zijn voorganger net voor hem het land had verlaten, zat met zijn hele kabinet te wachten op de tweede verdieping. Toen de Vietnamese Officier binnen kwam zei hij: “Ik ben hier sinds vanmorgen vroeg met mijn kabinet op u aan het wachten om de macht over te dragen”. Waarop de Noord-Vietnamese Officier antwoorden: “ U kunt niet iets overdragen, dat u niet heeft”.
Verrassend hier zo rond te lopen en de fotos te zien die we ons nog zo goed konden herinneren.
We lopen daarna wat verder en bekijken een Hindoe Tempel, vrolijke figuren en kleuren. Daartegenover lunchen we.
Dan gaan we op naar het War Remnants Museum, ook vlak in de buurt.
In het museum in Hanoi waren meer de oorlogsbewegingen en de geschiedenis van de oorlog tegen Frankrijk en later Amerika te zien, vanuit Noord Vietnamees, communistich gezichtspunt. Het War Remnants Museum gaat vooral over wat de Amerikanen in Vietnam hebben aangericht van 1962 tot 1975, de oorlogs misdaden naar de burgers, het gebruik van de chemische wapens en hun gevolgens en over de aantallen strijdkrachten en doden van beide kanten.
Ook het Tonkin Baai incident hoe dat door de Amerikanen was opgezet om het congres te misleiden. In het eerste incident was de Amerikaanse marine duidelijk het leger van Zuid-Vietnam aan het helpen om eenheden van het Zuid-Vietnamse leger in het noorden aan land te zetten en was de US marine heel ver binnen de Noord Vietnamese territoriale wateren het tweede incident heeft nooit plaats gevonden, maar is opgevoerd om in de US verontwaardiging op te wekken.

We zien reportages van bekende oorlogsfotografen, o.a. de foto’s van My Lai, van de napalmbommen, operatie Agent Orange, etc. Herinner je je nog de winnende Pullitzer prijs foto van de vrouw met haar kinderen die door het water wadend voor de bommen vlucht?
Ook een fotorapportage over het slachten van een geheel dorp door de GI’s als wraak, 549 burger doden, x vrouwen waarvan y zwanger, z oude mannnen en w kinderen. Hoe dit vooropgezet zo door de Amerikaanse leiding was gepland volgens deze rapportages, met oude documenten als bewijs. Dit alles als bewijs dat de US in Vietnam oorlogmisdaden tegen de menselijk heeft begaan en de Geneefse conventies heel erg heeft geschonden.

We zien hoe de Vietcong hun guerilla voeren en we kunnen goed navoelen dat dat toch anders was dan de Amerikanen verwachtten:
“We arrived in a country expecting to encounter uniformed communist hordes, but found instead this strange small people wearing peasant clothes and those inscrutable smiles. We found it hard to believe that these weak, undernourished-looking peasants could really present a threat and a danger to all our battalions of big, husky, heavily armed GI’s. “ en: “They were fighting an enemy they could not see ….”
uit: Jonathan Nale
A People’s History of the Vietnam War

We zien hoe alles gebombardeerd werd: scholen, ziekenhuizen, burgerdoelen, zonder rekening te houden met de Genève conventies. Het ging om de “body count”.
We zien een zaal vol met foto’s van de verschrikkelijke gevolgen van de chemische oorlogsvoering, ook nog met een film erbij: niet alles afgekeken. Vreselijk misvormde kinderen geboren na Agent Orange, foetussen geheel vergroeid en mensen met allerlei ziektes die zij door Agent Orange hebben gekregen.
We zien hoe de Vietcong gevangen werd genomen, gemarteld, hoe GI soldaten dood of levend (of levend tot ze dood zijn) ze meesleuren achter hun legertrucks. We gaan in de nagemaakte beruchte tijgerkooien waar de VC gemarteld werden. O.a foto van een Vietcong soldaar die kaalgeschoren tegen een paal wordt gebonden en waar vervolgens water op het hoofd wordt gedruppeld. Hoe vrouwen met electriciteit op de meest gevoelige delen van hun lichaam worden behandeld, etc.

Het is afgrijselijk allemaal.
Dat dit slechts 35 á 40 jaar geleden tussen 1965 en 1975 gebeurde. En wat hebben we ervan geleerd? Die vraag blijft nagonzen als we de tijgerkooien vergelijken met Guantanabay, de burgerslachtoffers met die van Irak en Afghanistan. Vrolijk worden we er niet van, maar we wisten dit op het moment dat we beslotren naar dit museum toe te gaan.

Hebben we de eerste dag vooral in het mooie centrum van HCMC gelopen, onze tweede dag - tevens de laatste in Vietnam van deze rit – gaan we richting Cholon, de Chinese wijk.
Dit is een totaal andere wijk. Markten, winkeltjes, rommelig gebouwd, maximaal drie verdiepingen, kleine smalle huisjes. We bezoeken de overdekte markt met heel smalle gangetjes tussen de stapels en stapels koopwaar. Heerlijk om een uur of wat door deze oude wijk te struinen. Lunchen durven we niet aan, dat doen we na afloop in de superstore even verderop.



Het regent af en toe, vaak miezerig. Met af en toe een plu op, hoeven we onze plannen niet of nauwelijks te wijzigen. De temperatuur is daardoor aangenaam, niet zo heel erg heet.
We zien in twee dagen natuurlijk lang niet alles, maar het beeld van het centrum van HCMC is dat het een moderne stad is, net als Hanoi, alleen met wat bredere straten (vier- of meerbaanswegen niet in het centrum). We zien veel meer grote Franse gebouwen , o.a. het prachtige postkantoor uit de dertiger jaren gebouwd in 1881, prachtig gelegen tegenover een van de zijvleugels van de Notre Dame van Ho Chi Minh City. Op twee muren twee mooie kaarten, een van Indo-China gedateerd 1937 en een andere van Saigon en omgeving gedateerd 1901. Op die kaart zien we ook het gebied waar ons hotel is gelegen en de Chinese wijk waar we de tweede dag naar toe gingen.


Echt supermoderne gebouwen zoals in de grote Chinese steden, zien we hier niet. De Sheraton met 24 verdiepingen, is geopend in 2004, is een van de modernste hebben we de indruk. Wel zien we nog enkele gebouwen in aanbouw en ook zijn er enkele grote warenhuizen ontstaan maar niet op een schaal zoals we dat in China op vele plaatsen hebben gezien. En het verkeer is met bromfietsen even druk als in Hanoi.

’s Avonds vieren we onze laatste avond Vietnam met een concert van het HCMC Opera orkest: Verdi, Vivaldi en Tsaichovsky. Het Thaeter is door de Franse gebouwd en het is in gebruik genomen in 1901. Het concert theater in Hanoi is tien jaar later vertelt een medewerkester desgevraagd vol trots. En we sluiten af met een glas wijn op de 23e verdieping van het Sheraton, met uitzicht op de stad en de Saigon rivier.

Een diepe zucht.
Dat was het dan. Treinreis afgelopen. Morgen op het vliegtuig naar Singapore en daarna Amsterdam.